gedistilleerd

gedistilleerd

Ook voor gedistilleerd kun je natuurlijk bij Drankenhandel Degen terecht. Onze ruime keus in verschillende soorten en merken zorgt ervoor dat u altijd slaagt. U kunt hieronder via de subgroepen in ons assortiment 'zoeken'.

 Jonge jenever / oude jenever / korenwijn / citroenjenever / bessenjenever:

Jenever is een sterke drank die vervaardigd wordt in België, Nederland en enkele gebieden in het noorden van Frankrijk (genièvre) en het noordwesten van Duitsland (korngenever). Oorspronkelijk gaat het om moutwijn waaraan extracten uit de jeneverbes werden toegevoegd. Sinds het einde van de 19e eeuw bevat jenever meestal ook industrieel geproduceerde ethylalcohol. In Nederland worden de jenevers waarin deze neutrale alcohol de hoofdmoot vormt jonge jenever of oude jenever genoemd. Korenwijn is een jenever die voornamelijk is gebaseerd op moutwijn. Vaak wordt korenwijn ook enige tijd gerijpt op houten vaten.
Reeds in de middeleeuwen was men in de lage landen bekend met sterke drank, en dan in het bijzonder met gedistilleerde wijn, oftewel brandewijn. Pogingen om door distillatie van verschaald bier de accijnzen te recuperen leverden de eerste korenbrandewijn op. Deze distillaten hadden een medicinale achtergrond en kregen hun eerste grote verspreiding tijdens de pestepidemieën die in de middeleeuwen Europa teisterden. Vanwege de vermeende geneeskundige werking werden kruiden toegevoegd. Vooral de versie waarbij gebruik werd gemaakt van de jeneverbes verwierf populariteit. Na verloop van tijd werd voor de productie van dergelijke korenbrandewijn geen bier meer gebruikt, maar een vergist graanbeslag.
De basisgrondstoffen van de klassieke jenever zijn gerst, rogge en maïs. Het gerst wordt in de branderij tot mout verwerkt, waardoor enzymen vrijkomen die zetmeel in suikers omzetten. De mout wordt daarna vermengd met water en de zetmeelrijke ingrediënten maïs en rogge. Het aldus verkregen mengsel wordt vervolgens met gist vermengd. De mout-enzymen zetten zetmeel om in suikers; de gist zet suikers om in alcohol. De alcoholrijke substantie die zo ontstaat, kan nu worden gedistilleerd.
Na de eerste distillatie ontstaat het zogenaamde ruwnat. Distillatie van het ruwnat levert vervolgens enkelnat op. Het resultaat van de derde distillatie heet bestnat of moutwijn.
De rest van het proces vindt niet plaats in de branderij maar in de distilleerderij. In de distilleerderij krijgt de jenever zijn eigen karakter. De distillateur verwerkt door de brander aangeleverde moutwijn volgens zijn eigen receptuur. Hernieuwde distillatie van de moutwijn met toevoeging van jeneverbessen of andere kruidenmengsels zorgen voor diverse jenevers.
Aan het einde van de 19e eeuw werd het mogelijk om door kolomdistillatie zuivere ethylalcohol (ethanol) te verkrijgen. Voor de productie van jenvers werd vanaf dat moment steeds vaker deze neutrale alcohol gebruikt, in plaats van moutwijn. Deze neutrale alcohol was goedkoper en werd door het publiek ook geapprecieerd boven de authentieke jenevers. Toch bleef het de gewoonte om, omwille van de smaak, een zekere percentage moutwijn aan de moderne jenever toe te voegen.
Tijdens de tweede wereldoorlog was nauwelijks graan voor moutwijn beschikbaar. Het percentage moutwijn in de jenever daalde drastisch. Sommige drinkers betreurden dat; andere niet. Na de oorlog werden er daardoor in Nederland twee dranken populair: de jonge jenever, die voornamelijk op neutrale alcohol was gebaseerd, en de jenever volgens het vooroorlogse recept waarin meer moutwijn was verwerkt: oude jenever. Na de malaise en de prijzenoorlog in de jaren zeventig van de vorig eeuw, trachtte de gedistilleerd industrie weer iets terug te winnen van het verloren debiet door aanscherpen van kwaliteitseisen en het in de handel brengen van een aantal exclusieve (ouderwetse) jenevers. Om afstand te nemen van de industriële jenevers worden deze producten in Nederland vaak korenwijn genoemd.
Ook het laten trekken van smaakstoffen in een kruik met jenever kent een lange traditie. Populair werden bijvoorbeeld de citroenjenever (gemaakt door citroenschillen op jenever te laten trekken) en de bessenjenever (jenever, verdund met bessensap). De producten die tegenwoordig onder deze naam in de handel zijn, worden meestal met synthetische smaakstoffen gemaakt. In het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw werd het in Vlaanderen populair om de smaak van fruit toe te voegen aan de jenevers (bijvoorbeeld: citroen-, appel-, pruimenjenever).
In de Gouden Eeuw kwamen in Nederland, vooral in havensteden, de eerste jeneverstokerijen tot bloei. Omdat de productie van jenever stank met zich meebracht verdwenen de stokerijen na verloop van tijd uit de binnensteden. De Amsterdamse jeneverindustrie week uit naar Weesp; in de omgeving van Rotterdam kwamen de Schiedamse jeneverstokerijen tot bloei. Omdat deze plaatsen gaandeweg werden gedomineerd door de jeneverindustrie, kwamen ze bekend te staan als jeneverstad.
Hoewel de populariteit van jenever in Nederland al jarenlang gestaag afneemt, is jonge jenever nog steeds veruit de meest verkochte sterke drank.
In cafés wordt jenever traditioneel geserveerd in een borrelglas, een klein glas dat wanneer het tot de rand is gevuld ongeveer 4cl drank bevat. Het is gebruikelijk om het glas zo ver te vullen dat het vloeistofoppervlak boven de rand uitsteekt: de kop of meniscus. De drinker neemt de eerste slok terwijl het glas op de bar of op de tafel blijft staan. Een combinatie van jenever en bier (in afzonderlijke glazen) heet in Nederlandse cafés een kopstoot. Synoniemen voor een glaasje jenever: borrel, klare, neut, hassebassie, jajem, jonkie, pikketanissie of oorlam.

 Vieux:

Vieux is de benaming van de Nederlandse imitatie van cognac en werd vroeger in de volksmond Koetsiers Cognac (koetsiertje) of Hollandse Cognac genoemd. Vieux bestaat uit neutrale alcohol waaraan de smaak van verschillende extracten worden toegevoegd en heeft afhankelijk van de kleuring met karamel een witte tot donkerbruine kleur. Het alcoholgehalte is minstens 35%.
Vieux werd tot de jaren zestig onder de naam cognac verkocht. De etikettering van de flessen compleet met halve maantjes en drie sterren was een nauwelijks verholen imitatie van de Franse grote merken. De fabrikanten verzonnen Franse namen of vertaalden hun naam (Coebergh = Montboeuf). Onder druk van de Franse regering besloot nederland de oorspronkelijke herkomstbenaming cognac te eerbiedigen. Onderling overleg van de distillateurs leidde tot de nieuwe soortnaam vieux, wat Frans is voor oud, een indirecte verwijzing naar de leeftijd van goede cognac en derhalve een woord dat veel fabrikanten reeds op hun etiketten vermeld hadden. Bovendien was het een duidelijk Frans woord dat geen grote uitspraakproblemen opleverde. De vrees dat nu wel geen druppel cognac/vieux verkocht zou worden bleek ongegrond. Integendeel, binnen de kortste keren sprak iedereen over vieux. De omzet en daarmee het marktaandeel, steeg spectaculair. De toenemende populariteit van het mixen met cola zal zeker aan het succes hebben bijgedragen.

Brandewijn:

Brandewijn is een alcoholische drank. Het heet brandewijn, omdat oorspronkelijk wijn werd gedistilleerd. Later werd daar ook moutwijn, gemaakt uit granen, die eerst gemout worden, voor gebruikt.
Tijdens de gisting van de mout ontstaan naast het gewenste mengsel van water en alcohol, ook esters en foezelolies. Die laatste zijn met een enkelvoudige distilleerketel niet te verwijderen, ook niet na herhaald overhalen. Omdat zij de specifieke smaak van moutwijn bepalen, maken zij het product ongeschikt als grondstof voor likeuren en andere dranken.
Voordat eind negentiende eeuw de kolomdistillatie de mogelijkheid bood een vrijwel zuiver alcohol-watermengsel te creëren, pakte men het probleem aan langs gedeeltelijk chemische weg. Toevoeging van zuren, met name azijn en wat zwavelzuur zorgde voor verdere verestering.
Distillatie, gevolgd door filtratie over houtskool bleek een resultaat op te leveren dat in veel gevallen geschikt bleek voor verdere verwerking met kruiden of vruchten. Zo kon het de geïmporteerde wijnalcohol, eau-de-vie, vaak vervangen. Als brandewijn, in het Engels verbasterd tot brandy, werd het ook als zelfstandige drank (minimaal 35% alcohol) gedronken, vaak met een klont suiker. Bepaalde esters bleven echter in smaak en reuk te bespeuren.
Afgeleide producten zijn inmaakbrandewijn en vanillebrandewijn.
Ter vervanging van wijnalcohol in andere dranken is het vooral bekend als basis voor: advocaat, abrikozen-, citroen-. frambozenbrandewijn.

 Bitters:

Een bittertje (ook kruidenbitter of een glaasje bitter) is jenever of brandewijn waarin een mengsel van kruiden heeft getrokken.

Beerenburg:

Beerenburg is een op kruiden getrokken Nederlands gedistilleerde drank met een alcoholpercentage van rond de 30%. Als de kruiden getrokken worden op basis van jenever spreekt met van Beerenburg. Worden de kruiden echter getrokken op brandewijn, dan is het kruidenbitter of kruidenlikeur.
De oorspronkelijke Beerenburg (met een hoofdletter, twee e's in de eerste lettergreep en een g aan het einde) werd begin 18e eeuw gemaakt door Amsterdamse jeneverstokers die een geheim kruidenmengsel van de kruidenhandelaar Hendrik Beerenburg gebruikten. Deze had een winkel gevestigd aan de Amsterdamse Stromarkt vlakbij de Haarlemmersluis. Deze kruidenpakketjes werden vooral erg populair onder schippers, die een heilzame werking toedichtten aan het uit de kruiden gebrouwen drankje, dat door de lange reistijd meer tijd kreeg om te trekken. Niet verwonderlijk dat diverse apothekers kun eigen brouwsel gingen maken.
Mogelijk worden enkele tientallen verschillende kruiden gebruikt voor het drankje. Genoemd worden duizendguldenkruid, zoethout, sandelhout, gentiaanwortel, laurierblad en jeneverbes.
Al snel ontstonden er plaatselijke varianten op Beerenburg, die deze naam niet mochten gebruiken. Vandaar dat er diverse spellingsvarianten op de naam Beerenburg zijn ontstaan zoals Berenburg en Berenburger.
Niettegenstaande de Amsterdamse herkomst van Beerenburg, werd de drank vooral in Friesland en in mindere mate in Groningen populair. Een Friese specialiteit met beerenburg is Dockumer koffie. Beerenburg is een populair mix-drankje. Bekende combinaties zijn: beerenburg met cola (beco), beerenburg met rivella, beerenburg met lemon ijsthee en beerenburg met jus d'orange (berenjus).

Likeur:

Likeur is een type sterke drank, die vaak zoet van smaak is en om en nabij de 20% alcohol bevat (er zijn uiteraard uitzonderingen op deze regel). Voor alle likeuren geldt een minimum alcoholgehalte van 15% en een minimale hoeveelheid suiker van 100 gram per liter. Crémelikeuren zijn nog zoeter, en dienen minimaal 250 gram suiker per liter te bevatten. Echte limieten aan het gebruik van suiker zijn er trouwens niet. De créme de cassis bijvoorbeeld bevat 400 gram suiker per liter bij een alcoholgehalte van 15%. Daarnaast zijn er dan ook nog likorettes. Dit zijn op likeuren lijkende producten die een lager alcoholgehalte hebben dan 15%. Hierdoor mogen ze ook in supermarkten verkocht worden. Likeuren mogen echter alleen in een slijterij verkocht worden.
Een likeur is altijd gemaakt van de volgende ingrediënten: gedestilleerd water, alcohol, suiker en smaakstoffen.
Likeuren worden vaak gebruikt als digestief bij de koffie en als ingrediënt in gemengde dranken (cocktails en longdrinks).
Van origine zijn likeuren geneeskrachtige elixers. Al in de vroege Middeleeuwen lieten monniken heilzame kruiden op alcohol trekken. De etherische oliën van gedroogde planten en kruiden losten erin op. Om de drankjes drinkbaar te maken werd er suiker aan toegevoegd. Naar verluidt is het woord likeur afkomstig van het Italiaanse "liquefare" wat vloeibaar maken betekent.

 advocaat:

advocaat is een dikvloeibare likeur die bereid wordt met eieren, alcohol (brandewijn), gecondenseerde melk en suiker. De gele kleur wordt veroorzaakt door het eigeel met de toevoeging van een E kleurstof omdat consumenten verwachten dat dit product geel is. Dunne, vloeibare advocaat is bereid met het gehele ei. Voor een dikke, stijve advocaat worden alleen de eierdooiers gebruikt. Dunne advocaat is vooral bedoeld voor de export. Het alcoholgehalte van advocaat bedraagt ongeveer 14 procent.
Advocaat is zo dik dat deze niet gedronken kan worden, maar met een lepeltje gegeten wordt. Soms wordt de advocaat met een toef slagroom geserveerd. Advocaat wordt gelepeld uit een likeurcoupe of klein port glas.
Advocaat wordt ook gebruikt op ijs of in gebak. Een mogelijke verklaring voor de naam advocaat is dat deze afkomstig is van de vrucht advocado. Op de Antillen vermengt met het groene vruchtvlees met alcohol. Toen dit gebruik naar het Westen geëxporteerd werd, ging met eieren gebruiken wegens een gebrek aan goedkope avocado's.
Er worden ook eierdranken gemaakt met een kleinere hoeveelheid brandewijn, zoals Brabants genot en tokkelroom.

 Cognac en Brandy:

Cognac is een sterk alcoholische drank (40%) verkregen door het destilleren van witte wijn. Om cognac genoemd te mogen worden dient de drank aan een aantal voorwaarden te voldoen: er moeten geselecteerde druivenrassen gebruikt worden, er moet dubbel gedestilleerd worden en de drank moet uit de cognac-streek komen.
De drank is afkomstig uit de streek met de gelijknamige Franse stad.
Cognac wordt gemaakt van het sap van meerdere druivenrassen. De hoofdmoot is ugni blanc, maar ook Colombard; Folle Blanche en Sémillon worden gebruikt. De druiven worden meteen na de oogst geperst en in 5 tot 7 dagen tijd gefermenteerd tot een zure, troebele wijn. Deze wordt een eerste maal gedestilleerd (Première chauffe) volgens de alambiek methode. Dit eerste destillaat geeft een soort brandewijn met een alcoholgehalte van ongeveer 30%. Na een tweede destillatie die men bonne chauffe noemt wordt de aldus verkregen 'eau de vie' (wijnalcohol) aangelengt met water, waardoor er brandewijn ontstaat met 72%. Deze wordt of fusten gelegd om te rijpen, waarvan het eikenhout afkomstig moet zijn uit de regio Limousin. De cognac wordt gemaakt van een mengsel van meerdere wijnen van verschillende leeftijden. De leeftijd van cognac is de tijd dat ze in een eikenhouten vat gelagerd is geweest, waarbij de jongste cognac van het mengsel bepalend is voor de leeftijd die op de fles mag komen te staan. Als cognac gebotteld is, wordt ze niet meer ouder.
Cognacs komen onder verschillende benamingen op de markt, afhankelijk van hun ouderdom en samenstelling. De bekendste zijn:
VS: Minimale rijptijd 2 jaar (ook wel aangegeven met ***)
VSOP: Minimale rijptijd 4 jaar (very superior old pale)
Extra, XO, Napoléon: Minimale rijptijd 6 jaar (Exceptionally Old)
Pineau de Charentes: Is zelf geen cognac maar is 'eau de vie' met druivensap.
Hoe kalkrijker de bodem, hoe verfijnder de cognac. De kalkrijkste bodems zijn die van 'Grande Champagne'(niet te verwarren met de gelijknamige beroemde mousserende wijn, in Frankrijk is champagne een algemene aanduiding voor terreinen met kalkrijke bodems). Meestal worden de cognacsoorten uit verschillende districten gemengd, zodat ze de beste eigenschappen van elk in zich hebben. De Grande Champagne levert de beste kwaliteit en ligt in het centrum van de cognac streek. De andere gebieden liggen er omheen. Alleen cognac van Grande en Petite Champagne, mag Fine Champagne Cognac genoemd worden. Het huis Rémy Martin is het enige grote cognachuis dat uitsluitend druiven selecteert uit de twee beste cru's: Grande Champagne en Petite Champagne. De meest verfijnde cognacs worden evenwel vervaardigd door kleinere, gespecialiseerde producenten, zoals Frapin.
Brandy is de verzamelnaam voor de verschillende gedistilleerde witte wijnen (o.a.): Cognac en Armagnac. Cognac komt uitsluitend uti de Franse departementen Charente en Charente Maritime. Armagnac ligt ten zuiden van de Cognac, zuidoostelijk van Bordeaux in het departement Gers. Hier komt de 'goedkopere' Brandy uit Frankrijk vandaan. Alle witte gedistilleerde wijn die niet afkomstig is uit bovengenoemde Cognac streken (maar elders in de wereld geproduceerd wordt), wordt in de regel Brandy genoemd. De term brandy is een Engelse verbastering van het Nederlandse woord brandewijn.
Het principe van de cognacbereiding dateert uit de 17de eeuw. Hollandse schepen deden op dat ogenblik al decennia de kusten van Charente aan. De bemanning sloeg bij deze gelegenheid graag wijn in. Aangezien deze door de lange reis aan kwaliteit inboette, groeide bij de Nederlanders de vraag naar gedistilleerde wijn (brandewijn) die langer houdbaar was. De bewoners van de Charente ontwikkelden op het einde van de 17de eeuw de tweede distillatie. Het stadje Cognac heeft sindsdien zijn naam verbonden met deze nieuwe sterke drank.

Rum:

Rums kunnen worden gedistilleerd in een zogenaamde pott still of een column still. In de pott stills worden over het algemeen de meer aromatische rums gedistilleerd en in de collumn stils de zogenaamde light rums. Het kan worden gedistilleerd uit melasse, suikerrietsap of suikerrietsiroop. Over het algemeen zijn de rums die in flessen verkocht worden in de landen blends. Dit houdt in dat er diverse typen rum worden gemengd om zodoende een constante kwaliteit van het desbetreffende type/merk te krijgen, maar nog meer om tot een voor de verkoper uniek product te komen.
Rum kan puur gedronken worden, of als mengsel met bijvoorbeeld cola (de zogenaamde Cuba Libre of baco, van bacardi-cola). Ook kan rum gebruikt worden om mee te koken.
Rum wordt over de gehele wereld gedistilleerd, maar over het algemeen daar waar ook suikerriet groeit en dus voorhanden is. In feite is het een bijproduct van de rietsuikerproductie. Ieder land/of iedere regio heeft zijn eigen karakteristieke manier van fermenteren en distilleren, waardoor er een zeer breed scala ontstaat van typen rum. Er is een aantal suikerrietdistillaten die aangeduid worden met een andere benaming dan rum. Zo is er cachaca, dat een suikerrietdistillaat is, maar dan alleen uit Brazilië. Batavia Arrak of arak is een suikerrietdistillaat uit Indonesië.

Wodka en gin:

Wodka (Russisch: vodka "watertje"; Pools Wodka; Fins votka) is een heldere, kleurloze en nagenoeg geurloze sterkedrank die vermoedelijk oorspronkelijk afkomstig is uit westelijk Rusland of Polen. Het is de op één na meest verkochte gedistilleerde drank ter wereld.
Wodka wordt gedistilleerd tot maximaal 95% en verdund met water. Het alcoholpercentage ligt dan tussen 35% en 70% (traditioneel rond de 40%). De drank wordt onder andere gestookt uit gerst, rogge of aardappels en wordt vaak opgeslagen in tanks met houtskool waardoor alle geuren en onzuiverheden worden geabsorbeerd. De meest wodka bevat uiteindelijk bijna niets anders dan ethanol en water.
In juni 2007 steunde het Europese Parlement een voorstel van wodka-producerende landen als Polen, Finland en Zweden om vast te leggen dat wodka gestookt moet zijn van graan of aardappels.
Vooral in sommige Oost-Europese landen en in Scandinavië is wodka een erg populaire drank. Vanaf midden jaren '90 van de vorige eeuw zijn naast de pure variant ook smaakvarianten van wodka beschikbaar, zoals rode peper, verschillende fruitsmaken, vanille, kaneel of honing.
In Rusland wordt de wodka meestal tegelijk met voedsel genuttigd. Hetzelfde geldt voor Polen, waar wodka vaak bij maaltijden wordt genuttigd. Dat kan al 's morgens vroeg op feestdagen zijn, bijvoorbeeld kerstmis en Pasen. Elke gelegenheid wordt gebruikt om herhaaldelijk te kunnen toosten. In Russische en Poolse studentenkringen is wodka populairder dan bier, vooral als deze met appelsap gemengd is (szarlotka genaamd, letterlijk: appeltaart).
Gin is een sterke geestrijke of alcoholische drank. Het wordt gemaakt door de destillatie van een vergist graanbeslag. Door toevoeging van jeneverbessen (of sleedoornbessen in geval van sleedoorngin), krijgt het zijn specifieke smaak. De smaak van gewone gin is erg droog (in tegenstelling tot sleedoorngin), waardoor het zelden puur gedronken wordt.
Gin stamt rechtstreeks van de Hollandse jenever af. Reeds in de Middeleeuwen werd in de lage landen op kleine schaal een op jenever lijkende drank gemaakt. In Engeland heeft deze drank een eigen ontwikkeling doorgemaakt, zodat hij is uitgegroeid tot een typisch Brits product. Een van de bekendste merken is Gordon's Gin.

 Whisky/Whiskey:

Whisky (of whiskey) is een sterke drank die gemaakt wordt van gemout graan, waarbij malt whisky gedistilleerd wordt van gemoute gerst in een potketel en grain whisky ook van andere graansoorten (voornamelijk maïs) in een kolomketel. De naam komt van het Iers-Gaelische Uisce (of Uisge) Beatha en het Schots-Gaelische Usquebaugh, wat "levenswater" betekent.
Vam de gemoute gerst wordt een beslag gemaakt, dat men vervolgens laat gisten en dat met een alcoholpercentage van ongeveer 7,5% wordt gedistilleerd. Het distilleren wordt afhankelijk van het gebied 2 of 3 maal gedaan. Dit product ("moutwijn") bevat nu ongeveer 70% alcohol en wordt teruggebracht naar 65% om daarna gelagerd te worden in bourbon- of sherryvaten. Na minimaal 3 jaar mag het whisky genoemd worden en wordt het gebotteld. Anders dan met wijn stopt het smaakveranderingsproces nu en is de drank lang houdbaar zonder smaakverlies.
Het productieproces van whisky kent verschillende stappen. Het proces begint met het bevochtigen van gerst waardoor het gerst zal ontkiemen tot mout. Dit heet mouten of malting. Daarna worden de moutkorrels boven een open vuur gedroogd, het eesten of kilning. Dit deel van het proces heeft grote invloed op de uiteindelijk smaak van een whisky aangezien de rookgeur diep doordringt in de moutkorrels. De voor het vuur gebruikte brandstof kan bijvoorbeeld wel of geen turf bevatten. Daarna, tijdens het mashen worden de gedroogde korrels fijngemalen en wordt er vervolgens water aan toegevoegd. In het ontstane graanbeslag zal het zetmeel na verloop van tijd omgezet worden in suikers. De volgende belangrijke stap in het proces is het gisten (fermentation) van de suikers. Hierdoor ontstaat de alcohol in het graanbeslag. De drank die ontstaat wordt wort of 'wash' genoemd. Het alcoholpercentage is dan echter nog niet veel hoger dan in bier en bedraagt ongeveer 7 tot 8 volumeprocent. De laatste stap in het productieproces van whisky is het distilleren (distillation). Hierbij worden de wash in een koperen potketel of roestvrijstalen kolomketel verhit tot boven het kookpunt van alcohol. De verdampte alcohol wordt opgevangen en toegevoegd aan andere alcoholarme 'wash' waardoor deze een steeds hogere alcoholpercentage krijgt. Dit distilleren wordt herhaald waarna de dan ontstane whisky in eikenhouten vaten wordt opgeslagen om te rijpen. Naast het eesten zijn ook de ketels en vaten van grote invloed op de smaak en het karakter van de whisky. Een minimale rijpingstijd voor een whisky is 3 jaar en 1 dag (volgens de Engelse wet, daarvoor heet het nog new made spirit), maar vele whiskysoorten worden veel langer opgeslagen in de houten vaten. Een goede whisky kan wel 30 jaar opgeslagen worden voordat deze uiteindelijk gebotteld wordt en in de winkel komt te staan.
De schrijfwijze (whisky of whiskey) is afhankelijk van de herkomst van de drank; uit Ierland en de Verenigde Staten afkomstig is het whiskey, uit Canada en Schotland is het whisky.
Scotch whisky is de officiële benaming voor whisky afkomstig uit Schotland zoals dat is vastgelegd in de Europese wetgeving.
Wanneer er gesproken wordt over een blended whisky houdt dit in dat er een mix wordt gemaakt van verschillende whisky's, de meeste blends bestaan uit deels malt whisky en deels graan whisky. Op deze manier verkrijgt men een hele complexe smaak. Vaak wordt deze whisky minder gedronken door whisky specialisten, omdat de whisky elk jaar hetzelfde smaakt. Een andere belangrijke reden is dat het goedkoper en eenvoudiger is om grain whisky te maken dan malt whisky. Op deze manier is het makkelijker om aan de grote vraag naar whisky te voldoen. De blended whisky's beslaan zo'n 95% van de whiskymarkt.
Naast de blended whisky bestaat er ook vatted of pure malt whisky. Deze bevat malt whisky van verschillende distilleerderijen, maar geen grain whisky.
Tegenover de blended whisky's staan de single malt whisky's, die bestaan uit whisky's afkomstig van één distilleerderij. Deze whisky's zijn vaak wat 'ruiger' van smaak; bijvoorbeeld de whisky's uit het westen van Schotland kenmerken zich door een zilte, jodium-achtige smaak. Single malts worden gedistilleerd in koperen potketels. Tijdens het bereiden past men de techniek eesten toe, waarbij de gerst wordt verhit boven een open vuur dat vaak ook een deel turf bevat. Deze turf of juist het ontbreken ervan heeft een sterke invloed op de uiteindelijke smaak van de whisky.
Er zijn vier whiskygroepen die worden ingedeeld naar de geografische ligging van de distilleerderij.
*Highland malt; van de hooglanden boven de lijn Dundee-Greenock
*Lowland malt; uit het gebied ten zuiden van deze lijn
*Islay malt; van het eiland met die naam
*Campbeltown malt; van stokerijen op de Mull of Kintyre, dat is het Zuid Westelijke gebied van het schiereiland Kintyre in Zuid West Schotland.
De Highland regio is erg groot en wordt vaak verder onderverdeeld in:
*Northern Highlands
*Western Highlands
*Eastern Highlands
*Speyside, in deze regio ligt de hoogste concentratie distilleerderijen.
*Islands (Arran, Mull, Jura, Skye, Orkney)
Het maken van single malt whisky is niet enkel voorbehouden aan Schotland. Ook in andere landen wordt single malt whisky gemaakt, bijvoorbeeld in Japan, Brazilië, Frankrijk, Canada, Nieuw-Zeeland, op Tasmanië en zelfs in Nederland en België. In Wales wordt sinds kort weer single malt whisky gemaakt, nadat de whisky-industrie daar 100 jaar had stilgelegen.
Het ideale whiskyglas voor een single malt is een niet al te groot tulpvormig glas op een voetje. Het glas is dan klein genoeg om de geur niet al te snel te laten vervliegen, en groot genoed om ook de neus mee te betrekken bij het nuttigen van de whisky. Het cognacglas voldoet over het algemeen ook prima. Een single malt drinken uit een tumbler is eigenlijk not-done: de tumbler is geschikt voor whisky on the rocks (met ijs), en dus niet voor een single malt.
Het toevoegen van een of enkele druppels water zet een proces in gang dat de geur beter vrijmaakt, en de smaak wat verzacht. Te veel water is echter funest, net als het gebruik van ijs, omdat de kou er voor zorgt dat de smaaksensatie minder wordt.
Een belangrijk verschil met Schotse whisky is, dat Ierse Whiskey geen rooksmaak heeft doordat het niet wordt geëest, en dat de whiskey drie keer wordt gedistilleerd. Als grondstoffen worden tarwe, haver en rogge gebruikt. Het distilleren geschiedt zowel in pot- als in kolomketels.
Een uitzondering op de gebruikelijke Ierse whiskey vormt Connemara single malt Irish Whiskey. Deze whiskey wordt gemaakt van gerst, slechts twee maal gedistilleerd en men gebruikt wel turf bij het eesten. Hierdoor krijgt deze whiskey een zeer Schots karakter.
De Ierse whiskey wordt ook gebruikt als onderdeel van de Irish coffee.
Bourbon, whiskey afkomstig uit de VS, kenmerkt zich door het recept van het beslag. Straight bourbon wordt geproduceerd van minimaal 51% maïs, straight rye van minimaal 51% rogge. Bourbon wordt twee maal gedistilleerd. De eerste maal in een zogenaamde  "beer still", de tweede maal in een "doubler". De naam Bourbon mag uitsluitend gebruikt worden voor Amerikaanse whiskeys die tenminste 2 jaar gerijpt hebben in geblakerde eikenhouten vaten en waarvan de mashbill (het recept) ten minste 51% maïs bevat. Staat er echter 80% of meer maïs op de mashbill dan moet de whiskey "straight Corn Whiskey"worden genoemd. Wanneer de whiskey ten minste 1 jaar en 1 dag daarvan in Kentucky heeft gerijpt, mag deze whiskey "kentucky Bourbon" worden genoemd. Bourbon kan overal in de VS worden gemaakt. Er wordt bijvoorbeeld ook bourbon gemaakt in onder andere Virgina. Het bekende whiskeymerk "Jack Daniel's", afkomstig uit Tennessee, mag geen bourbon worden genoemd omdat deze whiskey voor het rijpen door een drie meter dikke laag houtskool wordt gefilterd. Dit proces wordt bij Jack Daniel "charcoal mellowing" genoemd.
Canada had ooit een bloeiende whisky-industrie met veel kleine distilleerderijen. Toen de Canadese overheid in de tweede helft van de 19e eeuw hoge belastingen ging heffen, konden alleen de grote distileerderijen overleven. Ook werd het whiskymaken erg streng gereguleerd. De meeste Canadese whisky's die nu nog op de markt zijn, zijn blends, gebaseerd op whisky gemaakt uit maïs. Het wordt toegestaan om tot 9,09% andere dranken toe te voegen om de gewenste smaak te verkrijgen. Dit kan van alles zijn, van rum tot cognac.
Tevens bestaan er verschillende likeuren die aan de hand van whisk(e)y gemaakt worden, zoals: Drambuie en Baileys.